Maria Kuncewiczowa (ur. 1899, zm. 1989) Pisarka. Studiowała filologię francuską w Nancy, filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim. Uczyła się śpiewu w konserwatoriach warszawskim i paryskim. Od 1924 roku pracownica polskiego PEN-Clubu. W 1938 roku otrzymała Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Podczas II wojny światowej i w pierwszych latach powojennych przebywała poza krajem (Francja, Anglia, USA). W latach 1963-1971 wykładała literaturę polską na uniwersytecie w Chicago. Ostatni okres życia spędziła w Kazimierzu nad Wisłą , który okazał się być miejscem ważnym w jej twórczości. Wybitna twórczyni polskiej prozy psychologicznej, począwszy od pierwszych swoich utworów: zbioru opowiadań „Przymierze z dzieckiem” (1927), mikropowieści „Twarz mężczyzny” (1928), po znakomite studium psychologiczne starzejącej się kobiety „Cudzoziemka” (1936). Ostatni tytuł to najwybitniejsze osiągnięcie pisarki, historia życia kobiety o niezrealizowanym...

Maria Kuncewiczowa (ur. 1899, zm. 1989)

Pisarka. Studiowała filologię francuską w Nancy, filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim. Uczyła się śpiewu w konserwatoriach warszawskim i paryskim. Od 1924 roku pracownica polskiego PEN-Clubu. W 1938 roku otrzymała Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury.

Podczas II wojny światowej i w pierwszych latach powojennych przebywała poza krajem (Francja, Anglia, USA). W latach 1963-1971 wykładała literaturę polską na uniwersytecie w Chicago. Ostatni okres życia spędziła w Kazimierzu nad Wisłą, który okazał się być miejscem ważnym w jej twórczości.

Wybitna twórczyni polskiej prozy psychologicznej, począwszy od pierwszych swoich utworów: zbioru opowiadań „Przymierze z dzieckiem” (1927), mikropowieści „Twarz mężczyzny” (1928), po znakomite studium psychologiczne starzejącej się kobiety „Cudzoziemka” (1936). Ostatni tytuł to najwybitniejsze osiągnięcie pisarki, historia życia kobiety o niezrealizowanym talencie skrzypaczki, pokazana w formie wspomnień przewijających się przez ostatni dzień jej życia. Róża bardziej przywiązana jest do tego, co w jej życiu nie zostało spełnione: pierwszej miłości, która była ledwie zalążkiem, oraz niespełnionych ambicji artystki, niż do realnego życia, w którym zadręczała męża i dzieci.

Maria Kuncewiczowa jest również autorką utworów o problematyce społeczno-obyczajowej międzywojennej Polski, pełnych interesujących portretów bohaterów. Są to: „Dwa księżyce” (1933), „Dyliżans warszawski” (1935), „Serce kraju” (1939), „W domu i w Polsce” (1939). Pisarka stworzyła także pierwsza polską powieść radiową pt. „Dni powszednie państwa Kowalskich” (1938).

Wojenne i powojenne losy Polaków na obczyźnie opisała m.in. w dzienniku z 1939 „Klucze” (Londyn 1943), oraz powieściach: „Zmowa nieobecnych” (Londyn 1946, Monachium 1950), „Leśnik” (Paryż 1952), i „Gaj oliwny” (1961).

Kuncewiczowa napisała antologię polskiej literatury współczesnej w języku angielskim: „The Modern Polish Prose” (1945) i „The Modern Polish Mind”(1962).